Spaaklopen

Wanneer is het gepast je te bemoeien met de keuzes van een onbekende? Waar ligt de grens tussen respect tonen voor het verschil en ingrijpen omwille van de veiligheid? Vandaag worstelde ik met dat dilemma.

Terwijl ik haastig de stad doorreed op weg naar de les, zag ik voor me een indrukwekkende bos haar fietsen. Blonde dreadlocks, met ettelijke extensies bijgewerkt, reikten tot aan de jongeman zijn kuiten. Ik keek op een zwarte rugzak, langs beide kanten geflankeerd door wel twintig tressen, hier en daar opgesmukt met een zilverkleurig kokertje. Ik zag hem voor het eerst, maar wie deze man al tegenkwam, weet misschien over wie ik het heb. Zo rijden er vast geen twee rond in de stad.

Ik ben erg verdraagzaam wat betreft stijlen en smaken. Het maakt de wereld boeiend als er wat diversiteit in mag wonen. Maar nu stond ik toch op het punt om me met deze man zijn keuze te bemoeien. En wel omwille van zijn eigen overleven. Zijn kapsel reikte zo laag dat het geen haar scheelde of zijn dreads kwamen tussen zijn ketting terecht. Ik kreeg koude rillingen van het idee. Eén sliert zou genoeg zijn om zijn wiel te blokkeren. Zijn hele hoofd zou worden meegesleurd of met een snok zou de haarklit er worden afgerukt.

Ik spreek uit ervaring. Vorige winter ging ik letterlijk op mijn gezicht toen een stomme zwemtas tussen de spaken van mijn voorwiel terechtkwam. Ik word nog dagelijks aan de consequenties van die val herinnerd. De schurende blokjesbeugel voor het corrigeren van mijn afgebroken voortand, het gevoelige litteken op mijn doorboorde bovenlip en de pijnlijke pols die op een cruciaal plekje gebroken was.

Hier waren geen gevaarlijke chauffeurs, gaten in het wegdek of conflictueuze kruispunten de oorzaak. Het accident was enkel en alleen aan mijn eigen domme fout te wijten, door de tas die aan mijn stuur hing te bengelen. Ik was al blij dat ik – in tegenstelling tot wat de jongeman boven het hoofd hing-  de pijn van mijn zwemtas niet heb hoeven voelen. Die hebben we nadien met veel moeite losgerukt. De vork van mijn fiets was door de warboel totaal verwrongen.

Sindsdien heb ik de neiging om bij het zien van dit soort nonchalance te gaan preken als een missionaris. Aan het volgende rood licht zou ik hem toch moeten waarschuwen voor het gevaar van zijn haardracht. Ik zou een dot kunnen suggereren? Eén elastiekje zou volstaan. Maar stel dat hij van verontwaardiging zijn haar als een lasso rond mijn nek zou werpen? Of me met één zwiep van mijn fiets zou maaien?

Helaas, voor ik de kans kreeg sloeg hij af.  Ik liet hem, met gevaar voor zijn leven, rustig verder fietsen. Met het risico dat hij met zijn haardracht zou spaaklopen. Stel dat ik morgen in de krant over zo’n ongeval lees, dan zou ik mezelf aanklagen voor schuldig verzuim.