Feuilleton

‘Mama, nog een verhaaltje uit je hoofd!’ smeken ze allebei nadat ze proper zijn gepoetst, gewassen en geplast. Voorlezen volstaat niet meer sinds we aan onze reis begonnen zijn. We kruipen gezellig tegen elkaar aan, trekken het deken over ons heen en worden ontvoerd door ons eigen feuilleton.

Wat ooit begon als een kleine fantasie, wegens geen tijd en zin om een nieuw voorleesboek te zoeken, is sindsdien een heuse traditie geworden. Avond na avond breien we samen een vervolg aan ons gezamenlijk avontuur.

Met een zelfgebouwde zeilboot voeren we ooit naar de monding van de Schelde, volgden de kustlijn naar het westen, bogen langs de Caps ten zuiden af. We passeerden Bretoense rotsen, Atlantische golven, Spaanse stranden en Portugese vissersdorpjes. We lieten ons met de westenwind de straat van Gibraltar doorvoeren, aten paella op een terras in Cartagena en gingen feesten op Ibiza. Stilaan werden we het zwerven moe en nu settelen we ons in een Sardijns kuststadje.

Want reizen is weg zijn en dus ook een beetje missen. En missen betekent ook houden van. Daarom volstaat ons bootje niet meer. We willen graag onze avonturen delen. Voor tien euro kopen we hier een hele straat met rijhuizen in zomerse kleuren. Eentje voor de grootouders, een ander huis voor de neefjes en derde voor tante en nicht. Aan de overkant kunnen de schoolvriendjes komen wonen. De verre vrienden langs rechts en de buren aan de linkerkant. En papa woont dan aan het eind van de straat. Het hondje van oma en onze eigen kat mogen we zeker niet vergeten.

Vanavond is het feest op het plein. We vieren het plezierig samenzijn met veel lekkers. We zingen uit volle borst en dansen dat het een lust is. En dan, als we moe gefeest zijn, kruipen we weer teder tegen elkaar aan. We broeden dan samen op een nieuw verhaal: over de kortste terugweg langs de Franse kanalen en bovenal, over thuiskomen.