Jeugd beleven

Vanavond na het eten en het huiswerk, is Zoë klaar voor het interview. Voor de gelegenheid is ze uit haar hangende positie in de zetel geklommen. We zitten tegenover elkaar aan tafel en vinden het allebei lichtjes ongemakkelijk om zo officieel met elkaar in gesprek te gaan.

‘Je moet wel vragen of je mag opnemen, hé mama!’

Toevallig leert ze deze periode ook alles over het interview op school. Zij zal mijn vader over zijn leven interviewen. Maar vandaag staat zij centraal.

‘Mag ik het gesprek opnemen?’ vraag ik braaf. ‘Dat is net iets gemakkelijker spreken’.

‘Natuurlijk’ zegt ze ‘geen probleem’.

Eenmaal de opname loopt, vraag ik haar of ze een droom heeft.

‘Of ik een droom heb voor later bedoel je? Ik zou nu op dit moment zeker corona wegwillen, om gewoon mijn vrienden te zien en mijn jeugd goed te beleven.’

‘Maar mijn droom voor later, ik heb echt geen clou over wat ik later zou willen worden. Al heb ik nog drie jaar voor ik moet beslissen wat ik verder wil studeren. Ik wil zeker iets doen om mensen te helpen. Maar ik weet dat ik bijvoorbeeld verpleegkundige niet zou kunnen, want ik kan niet tegen vieze dinges…wonden of zo. Misschien wil ik wel psycholoog worden, want ik kan wel goed luisteren. Maar ik ben bang dat ik de problemen van mensen niet zal aankunnen, omdat ik dat te schokkend vind en ervan zou wakker liggen.’

Tijdens ons gesprek trilt Zoës iPhone regelmatig ten teken dat haar vrienden iets van haar willen, om haar iets te tonen of te vertellen. Ze kijkt even naar het toestel maar raakt het niet aan, ze denkt verder na over haar droom.

‘Ik wil sowieso ook reizen, zoals jij vroeger deed, geen wereldreis, maar wel grotere reizen. Dan wil ik zeker steden bezoeken, maar ook bergen en zee. Dat lijkt me super leuk om met je lief of met vrienden te reizen. Sowieso wil ik Europa nog beter leren kennen, maar ook wel eens naar Afrika reizen. Dat komt door de verhalen van Anaïs (haar nicht, nvdr) en de foto’s van Ghana. Het is wel heel anders hoe ze daar leven, maar vind ik wel heel boeiend.’ 

‘In mijn droomwereld zou met veel minder auto’s zijn. Het milieu zou beter zijn, de klimaatopwarming zou stoppen en terug verkoeling brengen. Een wereld waar zeker ook corona weg is. Ik wil vooral natuur in de steden, meer bomen in de straten. Ik vind het zo jammer van al die auto’s overal in de stad, bredere fietspaden zou ook al heel wat zijn.

Voor mijn kinderen zou ik liever ergens tussen den buiten willen wonen – Boechout bijvoorbeeld – tussen stad en tussen groen, zodat ze zelf ook veel kunnen buitenspelen.’

Als je later op dit coronajaar terugkijkt, waarop van jezelf zou je fier kunnen zijn?

‘Ik ben best fier dat ik goed contacten heb onderhouden met mijn vrienden, dat ik er toch nog het beste van probeerde te maken, terwijl het eigenlijk mentaal heel moeilijk was. Natuurlijk voor heel veel mensen.

Niet-depressief-willen-worden hielp me wel, gewoon door te proberen in te leven dat het ook voor andere mensen moeilijk is, dat je niet alleen bent en er samen best wel door kunt komen. Samen met familie en vrienden, mensen rondom mij.

Ik heb zeker wel geleerd om zelfstandig te werken: thuisonderwijs is heel zelfstandig werken met de computer.

Is er iets van dit jaar waar je nog positief op zou kunnen terugkijken?

‘Dat is moeilijk. Eigenlijk het plezier van dan eindelijk terug de vrienden te mogen zien, toen we weer buiten mochten. Ik heb hierdoor pas helemaal beseft dat vrienden heel belangrijk zijn. Dat knuffelen en mensen aanraken zo belangrijk is. Ik stuurde wel met vrienden, maar vond het heel moeilijk om hen niet in het echt te kunnen zien, om je verhalen niet te kunnen vertellen in het echt.

En ik heb ook beseft hoe belangrijk familie is, dat mijn grootouders die risicopatiënten zijn, alleen nog maar het idee dat je die zou kunnen verliezen, dat vond ik verschrikkelijke gedachten.‘

Wat doe je graag? Waar ben je graag mee bezig?

‘Ik zing graag en leer graag bij. Zingen betekent veel voor mij. Ik kan daarmee mijn gevoelens uiten zonder te moeten spreken. Ik kan bijvoorbeeld een verdrietig liedje opzetten en dat lucht op. Als ik blij ben, dan zing ik blij, als ik droevig ben zing ik zo. Dat is mijn uitlaatklep. 

Ik denk dat het zingen een vrolijke kant van mij opwekt. Ik zing wel vijf keer per dag, een neurietje op de fiets of thuis voor de spiegel.

‘Wie inspireert je in muziek?’

Jij inspireert me in dat zingen, want jij hebt mij opgevoed met muziek, en papa. Als ik daar niet mee opgevoed zou zijn, dan zou ik er niet zo veel van houden.

Muzikanten die me inspireren zijn Billie Eilish: want zij is echt jong, zij maakt echt haar eigen teksten, die zijn diep, zij is een natuurtalent. En Janis Joplin, daar luister ik ook graag naar. Maar als ik haar zing, dan is dat op een tedere manier en niet met een rauwe stem zoals zij, daar is mijn stem niet voor gemaakt.

Ik ben iemand die veel emoties heeft en muziek heeft dat nodig.’

Nadat ik Zoë bedankt heb voor het boeiende gesprek, moet ze even bijbenen met alle gemiste berichten. Haar iPhone klikt met het geluid van een ouderwetse fotocamera en tientallen selfies worden de digitale wereld ingestuurd. Een spraakbericht delen via snap, een gefilterde foto via insta of een dansje via Tiktok, zo vult ze de rest van de avond om het contact met de vrienden in deze semi-lockdown te onderhouden.

#generatielockdown #odeaandejongeren

• 

•