There is a crack in everything, that's how the light gets in
Ik heb mijn personage naar de trein richting dood laten vertrekken. Ruim vijftien maanden droeg ik het verhaal met me mee. Omdat ik weet wat haar te wachten staat, bleef ik het vertrek uitstellen. Ik zocht uitwegen, deed vluchtpogingen of probeerde haar te laten onderduiken. Maar de waarheid is meedogenloos, bovendien is ze te belangrijk... Lees verder →
Raphael, je was mijn vlucht, mijn rebound, mijn engel Bij jou mocht ik schuilen als ik het leven wilde doorgronden Je bood me een dak onder de sterrenhemel Beschutting onder je vleugels tijdens koude avonden Vanuit jouw bed hoorde ik 's nachts de regen roffelen ‘s Ochtends de vogels kwetteren Hitsige paarden hinniken Liederen klinken... Lees verder →
Met flukse tred wandel ik, kort voor de langste nacht van het jaar, door een parkje nabij Brussel-Noord. De wind waait guur en er hangt regen in de lucht. Toch is elke zitbank in het park in gebruik. Niet door passanten die even komen rusten of van de buitenlucht genieten, maar door jonge mannen -of... Lees verder →
Het venster in de slaapkamer voelt koud en klam. Druppels rollen voorzichtig omlaag en verzamelen in het dichtgeslipte gootje. Ze legt haar wang op het vochtige raam en tuurt in het donker. Geen beweging te zien, geen lichtje dat dichterbij komt. Ze ijsbeert door de kamer en bestudeert de posters van perfect gevormde meisjesidolen. Moedeloos... Lees verder →
‘Mama, nog een verhaaltje uit je hoofd!’ smeken ze allebei nadat ze proper zijn gepoetst, gewassen en geplast. Voorlezen volstaat niet meer sinds we aan onze reis begonnen zijn. We kruipen gezellig tegen elkaar aan, trekken het deken over ons heen en worden ontvoerd door ons eigen feuilleton. Wat ooit begon als een kleine fantasie,... Lees verder →
Wabi-sabi 