There is a crack in everything, that's how the light gets in
Vrijdag 22 mei 2020 Het exitplan van de corona-opsluiting, de tijd waar afstand de nieuwe solidariteit werd, wordt volop uitgerold. De ministerraad heeft net beslist dat kinderen weer samen mogen spelen, scholen weer open mogen en zomerkampen kunnen doorgaan. Er deurbel gaat, het is de overbuurman. Hij heeft een pakketje, gewikkeld in een plastic zak... Lees verder →
Die ochtend verslikte ik me in mijn granola toen ik las wat de Antwerpse schepen Koen Kennis beweerde. Hij geloofde namelijk dat zijn stad, qua bestrijding van de luchtvervuiling, het minstens even goed doet als Gent. Hij zei dit alles vanuit een buikgevoel in de hoop dat zijn medewerkers hem nadien met cijfers konden bijvallen.... Lees verder →
Wanneer is het gepast je te bemoeien met de keuzes van een onbekende? Waar ligt de grens tussen respect tonen voor het verschil en ingrijpen omwille van de veiligheid? Vandaag worstelde ik met dat dilemma. Terwijl ik haastig de stad doorreed op weg naar de les, zag ik voor me een indrukwekkende bos haar fietsen. Blonde... Lees verder →
Liefste Mie, Ik zie je zo al wegkruipen als elfjarig meisje met schaamrood op de wangen als je tante Bert weer een van haar kuren uithaalt. Je kon er als metekind nooit onderuit als ze je voor een tochtje in de stad kwam schaken. Wandelend op de Linkeroever verdwijn je liefst achter de bosjes als... Lees verder →
Wabi-sabi 