Verbinding

Al jaren kom ik in dit kapsalon. Hier zijn mijn krullen ontdekt, maar dat is een ander verhaal. Ik hou van al wat er in die zevenentwintig jaar niet veranderd is. Toen was hier ons kantoor gevestigd, het kloppend hart van ons internationaal vrijwilligerswerk. Mijn wereld is hier open gegaan.

Bij elk kappersbezoek hoop ik op het plekje bij de wasbak aan de linkerkant. Daar kan ik me laten meedrijven met het lauwwarm water in de pure verwenning én in de nostalgie, twijfelend tussen genieten in het hier-en-nu of verdrinken in herinneringen. Hoofd naar achter, kin omhoog, blik op de molure aan het plafond. Ik doe m’n ogen dicht en laat die vingers mijn hoofdhuid stevig masseren.

Daar kan ik me laten meedrijven met het lauwwarm water in de pure verwenning én in de nostalgie

Exact op deze plek, naast de marmeren schouw, stond de fax die mij met de rest van de wereld verbond. Hier, waar nu het water stroomt, kwam toen tergend traag, glanzend papier uit het toestel gerold. We leefden in het pre-digitaal tijdperk. De fax was destijds de snelste manier om een geschreven boodschap van veraf door te krijgen.

Daar staat mijn jonge ik dan, hoopvol turend naar de eerste leesbare tekens. Zucht. Een verslag van de vergadering in Minsk, hoofdstad van een pril onafhankelijk verklaard land. Dit document vraagt minstens vijf bladzijden of anderhalve meter geduld van mij. De eerste woorden voeren me terug naar de andere kant van het ijzeren gordijn, dat nog maar recent gevallen is. Wat waren we toen hongerig om van elkaar te leren, om zo samen aan een mooiere planeet te bouwen. Was het naïef en idealistisch te denken daar het beste van beide werelden te kunnen combineren? Als jong meisje stelde ik me die vragen niet, ik ging ervoor. Ik leefde van hoop.

De weelderige geur van shampoo roept me weer naar het nu. Elke haarwortel krijgt zijn beurt. Mijn schedel tintelt. Het zachte schuim kriebelt achter mijn oren. De kapster zoekt naar het behaaglijkste evenwicht tussen warm en koud, voor ze de douchekop weer op mij richt.

Zodra het water over mijn haren loopt, slaat de fax weer aan. Ratelend stroomt er een nieuwe boodschap uit. Het papier glimt nat. Een afbeelding van een stoere cowboy rolt van de machine en nodigt me uit naar Marlboro-land. Hoe durft die kloeke vent ons via de fax ongewenst sigaretten aan te prijzen?

Zodra het water over mijn haren loopt, slaat de fax weer aan. Ratelend stroomt er een nieuwe boodschap uit.

Ik kijk naar de klok en zie beide wijzers oostwaarts staan. Hij is al een kwartier te laat voor onze afspraak. Het toestel piept nog voor het einde van de boodschap, een rood lichtje knipoogt om me te waarschuwen dat de inkt bijna is opgebruikt.

‘Zo. Zet je maar op die stoel,’ zegt de kapster terwijl ze een zwarte cape rond mijn schouders drapeert. ‘Wat kan ik je aanbieden om te drinken?’ Ik sta recht, zet drie stappen en nestel me in de kappersstoel aan de overkant. ‘Een koffie graag.’

Nu kijk ik via de spiegel naar de lege wasbak. En kruip weer in mijn jonge ik, klaar om de andere vrijwilligers voor te zijn, zodra er een private boodschap uit het toestel rolt. Dan weet ik dat hij daar in Berlijn aan mij denkt.

Nu kijk ik via de spiegel naar de lege wasbak. En kruip weer in mijn jonge ik

De faxtelefoon rinkelt voor de derde keer: eindelijk herken ik het mooi gevormde handschrift van mijn vrije cowboy. Ik slorp zijn letters op terwijl ze uit de machine rollen en hoor z’n zwoele stem in zijn woorden nog voor de inkt is opgedroogd. Een warme wolk groeit in m’n buik als ik aan z’n donkere krullen denk. Ik wil met mijn handen in zijn haren woelen.

Maar al wat ik kan doen is zorgvuldig het blad van de rol lossnijden. Eenmaal plooien, nog eens en een derde keer. Daar zijn de andere vrijwilligers. Snel schuif ik het vel in m’n blouse en koester het op m’n huid.

‘En, wat mag het worden?’ De kapster zet een elegant glas met koffie voor me neer. ‘Weer opknippen tot het krult zoals gewoonlijk?’ Ik knik. Ze neemt de schaar en snipt een paar keer in de lucht voor ze een eerste lok vastneemt. ‘Ja,’ zeg ik dromerig, ‘doe maar krullen.’