Adieu

Raphael, je was mijn vlucht, mijn rebound, mijn engel

Bij jou mocht ik schuilen als ik het leven wilde doorgronden

Je bood me een dak onder de sterrenhemel

Beschutting onder je vleugels tijdens koude avonden

Vanuit jouw bed hoorde ik ’s nachts de regen roffelen

‘s Ochtends de vogels kwetteren

Hitsige paarden hinniken

Liederen klinken terwijl het kampvuur bleef knetteren

Vanuit jouw raam zag ik de zon opkomen, stralen en weer ondergaan

In stilte ontbeten we in je gigantische voortuin

Met vrolijk gejoel vierden we feestjes aan je voeten

Diepe gesprekken en schrijfsels ontsproten in de schaduw van je kruin

Drie jaar lang stond je voor mij aan de kant

Zonder morren wachtte je op me in weer en wind

Ik maakte dankbaar gebruik van je uitgestrekte hand

Met mijn hoofd onder je oksel verdween mijn onrust gezwind

Je bracht me vrede, daar in de natuur bij mijn eiland.

Ik beken, ik heb je verwaarloosd dit jaar

Jij was beschikbaar maar ik had andere dingen aan mijn hoofd

Duizendmaal sorry, ik was nog niet klaar

Ik vond de moed niet om je te laten gaan

Maar anderen beslisten: het einde van dit tijdperk komt er aan.

Ja, je bent oud en doorleefd

Ja, je kraakt, wiebelt en piept

Je wit is weer verschraald door een laagje lichtgroen mos

Ik zal je nog eenmaal masseren met borstel en azijn

Dan blink je voor de winter en laat je deze plek los

Ik wens je een mooie toekomst toe

Een plaats en mensen die je met liefde omringen

Wie weet, kruisen onze wegen nog

Vaarwel, adieu, ik dank je voor al deze dingen