Licht

1 september 2020: eindelijk gaan de scholen weer open. Met mondmaskers weliswaar, maar toch.

We zijn er helemaal klaar voor: hij voor het eerst naar het middelbaar, zij als grote puber die het allemaal al kent en ik als moeder, want weer rust in huis om me op mijn werk te concentreren.

We hebben de fietsroute naar de nieuwe school al eens ingeoefend, maar voor die eerste schooldag besluit ik dat ik nog een keer mee rij. Gelukkig maar, want om de eerste hoek begint het al. De heraanleg van de Plantijn Moretuslei is op één nacht tijd drastisch veranderd: de aannemer is erin geslaagd het doorgaand verkeer van en naar de stad weer vlot te krijgen. Samen over eenzelfde baanvak, maar het bolt (toch min of meer).

Eén ding is hij vergeten: de lichten in te stellen. Daar staan we dan om 8u15 aan een zwarte paal die noch rood, oranje of groen aangeeft. Dus de auto’s blijven er lustig op door rijden, ze drummen zelfs want niemand die hen tegenhoudt.

Daar staan we dan te wachten: op wat? Op een vriendelijke bestuurder die ons doorlaat? Met het risico dat er van de tegenovergestelde richting een andere auto gewoon doorvliegt. Te gevaarlijk. En geen signalisatie waar oversteken dan wel zou kunnen.

Zwermen ouders met jonge kinderen op weg naar school komen aangewaaid, jongeren met hun stoerste outfit aan, skatebord tussen het fietskader geklemd, voetgangers die twijfelend aan de kant blijven staan. Na lang wachten krijgen we eindelijk de zekerheid van twee vriendelijke bestuurders van beide richtingen die ons overlaten. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Straks moet ik mijn middelbare scholieren alleen deze route laten gaan. De alternatieve veilige oversteekplaats heb ik nog steeds niet gevonden (al drie punten getest). Iemand een tip?

Fietsen is een coronaveilige verplaatsing. Maar geen verkeersveilige.

Volgende week gaan we de witte fiets voor Ziggy eren. De pijn om een kind dat onder de wielen terechtkwam zal nooit meer helen. Op zes jaar tijd zijn er zo veel meer fietsers bij gekomen. Ook fietspaden, daar zijn we dankbaar voor.

Maar we merken elke keer weer dat de ‘verkeersituatie’ nog veel te weinig rekening houdt met de zwakke weggebruiker. Hoe vaak moeten we dit nog melden? Hoeveel witte fietsen moeten er nog bijkomen? Alstublieft aannemer, overheid, mobiliteitsverantwoordelijke geef een lichtend voorbeeld: neem een fietser in dienst die mee vanuit die bril kan adviseren. Zodat wij gerust onze kinderen op weg kunnen sturen.