Eid moebarak

Vrijdag 22 mei 2020

Het exitplan van de corona-opsluiting, de tijd waar afstand de nieuwe solidariteit werd, wordt volop uitgerold. De ministerraad heeft net beslist dat kinderen weer samen mogen spelen, scholen weer open mogen en zomerkampen kunnen doorgaan.

Er deurbel gaat, het is de overbuurman. Hij heeft een pakketje, gewikkeld in een plastic zak in zijn hand en reikt het aan. Het zijn geen koekjes voor het Suikerfeest, daar is het nog te vroeg voor.

Het exitplan voor de Ramadan ligt ook klaar. Het is zichtbaar dat het einde nabij is, aan de als maar geler wordende huidskleur van vele buren. Waar er aan het begin van de maand nog levendige gesprekken – meestal met de gepaste afstand – werden gevoerd, wordt er enkel nog gegroet met een vermoeid knikje. Het was een bijzondere Ramadan zeggen ze, waar het samenzijn enkel in gezinsverband mocht, waar de hele Moslimgemeenschap zich mee aanpaste aan de regels van de Belgische regering. Nu is het spannend afwachten of de eerste maansikkel in Mekka vanavond al verschijnt of morgen. Die luidt het einde van de vastenmaand in en het Suikerfeest dat deze keer niet in groot familieverband mag doorgaan.

Nu is het spannend afwachten of de eerste maansikkel in Mekka vanavond al verschijnt of morgen.

‘Voor jou,’ zegt de man. ‘We hebben deze kaas verkeerd gekocht. Er zit dierlijk stremsel in en dat mogen we niet eten.’ Hij opent het zakje en toont me twee pakken met jonge Gouda kaas. ‘Mijn vrouw wou het weggooien,’ gaat hij voort, ‘maar het is jammer om eten weg te doen.’

Ik knik. ‘Ja, dat begrijp ik, eten weggooien vind ik ook moeilijk.’ En neem het pakje in ontvangst. ‘Mag je het niet eten voor de gezondheid of van de islam?’

              ‘De islam’ bevestigt hij. ‘Ik dacht dat het goeie kaas was, maar hij is fout. Met dierlijk stremsel, van de Lidl.’

‘Dank je wel, wij gaan er zeker van eten.’

Ik zie het gordijn van het huis aan de overkant bewegen. Zou het zijn vrouw zijn die mee kijkt? Of de zoon die mijn dochter ooit een aandoenlijke liefdesverklaring annex kerstwens bezorgde?

Zou het kunnen dat de werkgever toch al iets meer aandacht heeft voor de diversiteit in zijn team?

Een andere buurman werkt in de pralinefabriek van Guislain, gekend om de chocolade zeevruchten. Jaarlijks geeft de fabriek aan alle medewerkers een fles chocoladelikeur, in de vorm van een bruin zeepaard. Die buurman geeft ons jaarlijks zijn eigen eindejaarspresent cadeau. Want alcohol en Islam, dat gaat niet samen. Hoewel, de laatste fles die ik kreeg is intussen al enkele jaren oud en staat nog steeds onaangebroken in mijn bar. Zou het kunnen dat de werkgever toch al iets meer aandacht heeft voor de diversiteit in zijn team en de nieuwjaarscadeaus heeft aangepast op maat van de ontvanger? Of werkt hij er intussen niet meer? Ik moet het eens vragen.

Als zij zoete koekjes eten, zal het bij ons thuis een extra portie croque monsieur zijn.

‘Eid Moebarak’ wens ik de overbuurman en zijn gezin alvast, nog voor het einde van de maand is ingegaan. Ik wil de kans om deze wens uit te spreken niet laten passeren. Als zij honingzoete koekjes eten, zal het bij ons thuis een extra portie croque monsieur zijn. Want eten weggooien, dat doen wij geen van allen graag.