Geen shift waar Renaud meer naar uitkijkt dan die van woensdag voormiddag. Zijn ego wordt op marktdag langs alle kanten gestreeld.
Gelukkig is het licht bewolkt en belooft de voorspelde hitte nog wat uit te blijven. Want zelfs de meest zomerse werkkledij is weinig luchtig: het donkerblauwe synthetische T-shirt, de lange broek en de combat boots beloven alvast een portie transpiratie. Gelukkig is de kogelvrije vest beperkt tot een warm kussen op de borst en rug, vastgehouden door kobaltblauwe linten over de schouders. Geen lolletje die vest, verplichte kost sinds een jaar. Het enige voordeel hieraan is dat zijn okselvijvers gecamoufleerd blijven. De riem met het dienstwapen en de marineblauwe pet maken zijn outfit compleet.
Vandaag neemt hij Philippe mee op patrouille. Een ‘bleu’ke in het vak, nog maar bewakingsagent, met een splinternieuw uniform.
Hij loopt identiek gekleed achter zijn leermeester aan, met als enige verschil de letters op zijn vest en pet: ASVP versus Police Municipale.
Met vastberaden tred, het hoofd geheven, laat Renaud zijn blik over de winkelende toeristen gaan. De ‘agent de surveillance de la voie publique’ volgt hem. Marktkramers staken hun verkoop als het duo hun wagen nadert.
‘Mevrouwtje, ligt uw reservatie al vast voor de rest van deze maand?’ Hij draait zich naar Philippe en zegt halfluid ‘Deze madame Chèvre is altijd te laat met reserveren, goed checken want anders is ze haar plaatske kwijt.’ Hij pakt de lijst over en met een handige schwung vist hij de pen op die aan een koortje bengelt. Luidop overloopt hij alle data en vinkt ze met een goedkeurende blik één voor één aan.
Terwijl ze verder paraderen langs de uitgestalde lekkernijen, strooit Renaud knipogen naar de jongedames en goedkeurende knikken naar de gekende stadsbewoners die hij passeert. De toeristen gunt hij amper een blik waardig.
‘Madame, die jongen bij de abrikozen daar, waar is zijn permis?’ Geschrokken duikt ze in haar kartonnen doos om de nodige documenten tevoorschijn te toveren. Renaud laat het aan zijn discipel over om de gegevens te controleren.
‘Geraldine! Ça va, ma chérie?’ met drie smakkerds en een stevige knuffel begroet hij haar. Maar ze heeft geen tijd voor praatjes en fluistert iets in zijn oor, terwijl ze naar een straatmuzikant wijst. Het duo laat meteen de groenteverkoopster achter en beent naar de gitarist om hem streng toe te spreken.
‘Geen vergunning? Maar meneer!’
De muzikant kijkt speurend naar de kraampjes om hem heen. Tussen de kledingrekken met linnen zomerhemden en -jurkjes duikt Geraldine schichtig weg.
Wabi-sabi 
Geef een reactie