There is a crack in everything, that's how the light gets in
Je kent het beeld vast wel, als je vanuit Antwerpen op de trein Brussel-Noord binnenrijdt. De oude fabrieken met elegante letters, vintage en hip. Dan de huizen met achterbouw en koterij, de ramen met floddergordijn, sanseveria’s en een poging tot orchidee. Nog voor je aan de vitrines komt, waar mannen drentelen langs de glaspartijen en... Lees verder →
Daar lig je op straat in zwart leer, met namaakbonten kraag je viel alleen je bent voorgoed je maatje kwijt want wie wil voor je stoppen? wie zou zich bukken je in veiligheid brengen? wedden dat je onder het rubber van een autowiel belandt! Straks zal je pas gemist worden als een hand in de... Lees verder →
Het kan je overkomen, zomaar ineens. Je voelt ze nabij, maar ze tonen zich niet Ze prikken en drukken achter je ogenZe willen overlopen maar houden zich in. Er borrelt oud verdriet opVanuit je bolle buik, stuwt het naar je borst, langs je hals tot in je keel. Daar wordt het vastgehouden door een krop... Lees verder →
Met flukse tred wandel ik, kort voor de langste nacht van het jaar, door een parkje nabij Brussel-Noord. De wind waait guur en er hangt regen in de lucht. Toch is elke zitbank in het park in gebruik. Niet door passanten die even komen rusten of van de buitenlucht genieten, maar door jonge mannen -of... Lees verder →
Die ochtend verslikte ik me in mijn granola toen ik las wat de Antwerpse schepen Koen Kennis beweerde. Hij geloofde namelijk dat zijn stad, qua bestrijding van de luchtvervuiling, het minstens even goed doet als Gent. Hij zei dit alles vanuit een buikgevoel in de hoop dat zijn medewerkers hem nadien met cijfers konden bijvallen.... Lees verder →
Het venster in de slaapkamer voelt koud en klam. Druppels rollen voorzichtig omlaag en verzamelen in het dichtgeslipte gootje. Ze legt haar wang op het vochtige raam en tuurt in het donker. Geen beweging te zien, geen lichtje dat dichterbij komt. Ze ijsbeert door de kamer en bestudeert de posters van perfect gevormde meisjesidolen. Moedeloos... Lees verder →
‘Mama, nog een verhaaltje uit je hoofd!’ smeken ze allebei nadat ze proper zijn gepoetst, gewassen en geplast. Voorlezen volstaat niet meer sinds we aan onze reis begonnen zijn. We kruipen gezellig tegen elkaar aan, trekken het deken over ons heen en worden ontvoerd door ons eigen feuilleton. Wat ooit begon als een kleine fantasie,... Lees verder →
Wanneer is het gepast je te bemoeien met de keuzes van een onbekende? Waar ligt de grens tussen respect tonen voor het verschil en ingrijpen omwille van de veiligheid? Vandaag worstelde ik met dat dilemma. Terwijl ik haastig de stad doorreed op weg naar de les, zag ik voor me een indrukwekkende bos haar fietsen. Blonde... Lees verder →
Liefste Mie, Ik zie je zo al wegkruipen als elfjarig meisje met schaamrood op de wangen als je tante Bert weer een van haar kuren uithaalt. Je kon er als metekind nooit onderuit als ze je voor een tochtje in de stad kwam schaken. Wandelend op de Linkeroever verdwijn je liefst achter de bosjes als... Lees verder →
Om zijn mannen wat afleiding te bieden, nodigt de aalmoezenier van het Nederlandse KFOR-bataljon[1] ons gezelschap op de legerbasis uit. De militaire jeeps komen ons op zaterdagavond voor onze deur oppikken. We worden uitgezwaaid door de nieuwsgierige bewoners van Shutka, het Roma-dorp waar wij als vrijwilligers aan het werk zijn. De basis ligt op een... Lees verder →
Wabi-sabi 