There is a crack in everything, that's how the light gets in
Liefste Mie, Ik zie je zo al wegkruipen als elfjarig meisje met schaamrood op de wangen als je tante Bert weer een van haar kuren uithaalt. Je kon er als metekind nooit onderuit als ze je voor een tochtje in de stad kwam schaken. Wandelend op de Linkeroever verdwijn je liefst achter de bosjes als... Lees verder →
Om zijn mannen wat afleiding te bieden, nodigt de aalmoezenier van het Nederlandse KFOR-bataljon[1] ons gezelschap op de legerbasis uit. De militaire jeeps komen ons op zaterdagavond voor onze deur oppikken. We worden uitgezwaaid door de nieuwsgierige bewoners van Shutka, het Roma-dorp waar wij als vrijwilligers aan het werk zijn. De basis ligt op een... Lees verder →
Vanavond ontmoeten ze elkaar luidruchtig taterend met honderden op de weide. De zon zinkt achter de bomen weg. Bij iedere nieuwe kliek die toekomt, stijgen de decibels. Enkelen lijken een testrit tegen de veelkleurige hemel uit te proberen. Samen met de duisternis valt ook de stilte in, met uitzondering van hier een daar een roeper... Lees verder →
Alexandra, een felle Italiaanse met kersrode lippen staat me die zaterdag in juli 1992 op te wachten in Sheremetovo-luchthaven. Via een Zwitsers-Russische connectie ben ik als eenentwintigjarig meisje aan deze zakenvrouw toevertrouwd. Zíj is blij om een kamergenote te hebben in deze grootstad en ík krijg op die manier een logeerplek en gezelschap op mijn... Lees verder →
Het einde van de missie is nabij. De oorlog in Kosovo geluwd. Het Nederlandse KFOR*-bataljon richt haar aandacht op de terugkeer naar huis. We raken in gesprek tijdens hun bezoek aan het dorp waar wij als vrijwilligers verblijven. De taal verbindt, de intentie om aan vrede te werken ook, de visie over de aanpak ligt dan weer... Lees verder →
Geen shift waar Renaud meer naar uitkijkt dan die van woensdag voormiddag. Zijn ego wordt op marktdag langs alle kanten gestreeld. Gelukkig is het licht bewolkt en belooft de voorspelde hitte nog wat uit te blijven. Want zelfs de meest zomerse werkkledij is weinig luchtig: het donkerblauwe synthetische T-shirt, de lange broek en de combat... Lees verder →
Als huwelijksgeschenk, vijftien jaar geleden, betrad ze de woning. Ze kreeg geen plek, want eerst moesten ze verbouwen. Zo bleef ze in haar potje staan: op zolder, tussen het puin, in het stof. De passiflora groeide, noch bloeide toen, maar hield stand. Na jaren mocht ze wortelschieten in de tuin. Daar kon ze eindelijk ontpoppen.... Lees verder →
“Laat mij hier maar achter, ik ben toch niks dan last”. Met deze woorden geeft hij aan dat ze geen moeite moet doen om hem mee te krijgen. Antwerpen is de zesde stad die ze deze week bezoeken. “Ach, het zal wel niet zo veel verschillen van Hamburg of Kopenhagen. Europa is oud en daar... Lees verder →
Vandaag is het aan mij om de winkel te doen. Ik weet niet of ik er zin in heb, maar ik heb geen keuze. Het leuke is wel dat het in de winkel ook rustig kan zijn. Dat er niemand op mijn vingers staat te kijken. Zolang er geen klanten zijn. Maar na de middag,... Lees verder →
Wie zijn die mensen die ervoor kiezen om zich uit de maatschappij terug te trekken? En in de wilde natuur te gaan wonen? Alec Soth brengt hun leven in beeld in Broken Dreams.
Wabi-sabi 